Roze woensdag en kapotte tenen

Na ongeveer 5.5 uur slaap, stond ik heerlijk fit weer op, ik had er weer zin in! Gisteravond mijn blaren goed doorgeprikt en dan is het altijd maar afwachten of ze leeg blijven of dat ze weer vol lopen. Helaas zaten beide kleine teentjes weer vol, dus snel doorgeprikt, tape eromheen en maar even doorbijten op het moment dat ze de schoenen ingaan.

Weer net op tijd bij de start om meteen door te kunnen lopen. De dronken jongelui waren ook weer van de partij. Ze zijn heel positief, geven high fives en proberen soms wat meters mee te lopen, al dan niet wankelend.
Aangezien het gisteren heel warm en het vandaag ook lekker weer zou worden, dacht ik dat ik mijn vestje en sjaal wel thuis kon laten. Is alleen maar extra gewicht. Maar al gauw kreeg ik het koud en had niets om aan te trekken. Na een uur voelde ik mijn kleine tenen al zo erg, dat we moesten stoppen aan de kant om ze door te prikken. Een aardige meneer, die zelf de vierdaagse 25 keer had gelopen, gaf ons koffie en de volgende tip mee: drink lekker wat borrels, dat helpt echt!
Daarna weer doorgelopen, maar dat ging niet zo lekker. M'n tenen bleven echt pijn doen en ik begon ook weer last van mijn knie te krijgen. We zijn gestopt om bouillon te eten en weer de blaren door te prikken, die waren ondertussen weer vol gelopen. De bouillon werkte goed, we kregen direct meer energie! Helaas had ik nog steeds koud, ik had continu vlagen van kippenvel en rillingen, wat denk ik deels ook te maken had met de pijn in mijn voeten. Ik had af en toe pijnscheuten die van mijn tenen ongeveer naar mijn schenen gingen en daar kreeg ik ook kippenvel van.

Om half 11 hadden we 21.6 km gelopen, over de helft dus. Om 12 uur spraken we Jordi aan de telefoon om te kijken of we vlak bij elkaar liepen. Wij waren op het punt waar de 50 km weer bij de route kwam, dus het was wel gezellig om dan met elkaar te kunnen lopen. We hebben 45 minuten gewacht en toen zagen we Roy langs lopen! Die zei dat Jordi zeker 10 minuten voor hem liep, dus die hadden we gemist! Uiteindelijk een punt afgesproken en toen liepen we met z'n vieren. We dachten dat we nog een km of 18 moesten lopen, maar helaas... de app die we hadden en die onze afstand weer moest geven klopte niet en de informatie die de mensen aan de kant ons gaven klopte ook niet! Het is echt heel irritant als je denkt dat je nog zoveel uur moet lopen en het klopt dan steeds niet. Daarnaast moet je ook uitrekenen hoeveel km je per uur moet lopen (met pauzes erbij) om op tijd bij de finish te zijn. Voor de verandering zijn we dus maar soep gaan eten ;). We liepen aardig door, dat moest ook wel, omdat we bang waren dat we het niet zouden halen. Heel af en toe kom je een bord tegen met daarop het aantal km dat je nog moet, maar die borden kwamen maar niet, dus we hadden nog steeds geen idee. Om 15.00 was er eindelijk een man die ons het juiste aantal km kon geven...nog 8 te gaan!! Je zou denken, eitje, want je loopt gemiddeld 6 km per uur. Nou, geloof me, dat is met de Nijmeegse Vierdaagse echt wel even anders. Je loopt met heel veel andere mensen, je voeten doen pijn, waardoor je niet zo hard als normaal kunt lopen en met alle stops en plaspauzes erbij zit je misschien net aan de 4 km per uur.
Dus, wat doen we dan, de runkeeper app aan om bij te houden hoe hard we lopen en dan uitrekenen of we nog harder moeten lopen of wellicht nog een kleine pauze kunnen nemen. Het werd: doorlopen!

De laatste kilometers waren echt rot. Het was een saaie route en er leek geen einde aan te komen. Als je dan in Nijmegen aankomt, denk je er bijna te zijn, maar dan krijg je in Nijmegen een gezellige touristische route, omdat je die laatste kilometers nog moet maken. Dus we liepen over de Waalkade, als een soort zombies met in gedachten dat je de ene voet steeds voor de andere voet moet zetten. De finish was in zicht.
Gelukkig staan daar wel weer veel mensen die je aanmoedigen, waardoor het allemaal iets makkelijker gaat. Iedereen roept: "Jullie zijn er bijna, nog even doorzetten!!" en dan moet je nog 2 km!

Het Faberplein was echt een feestje, iedereen in het roze en heerlijke loopmuziek! Ik pakte Jordi bij de hand, want die liep al de hele dag moeilijk vanwege een pijnlijke knie. En daar kwam ie hoor: "Yooouuuuu'l neverrr walk aloneeee!" Die boost hadden we net even nodig! Na het Faberplein ga je nog een hoek om en dan zie je de finish al voor je.
10 voor 5 waren we binnen! Om 5 uur sluiten de balies waar je je polsbandje moet laten scannen. Veel mensen denken dat het niet zo streng is, dat je een paar minuten over 5 ook nog wel binnen kunt komen, maar zo werkt het niet. De scanners gaan uit, precies om 17.00 uur.

Dan is je bandje gescand, je hebt een nieuwe startkaart voor de volgende dag in je handen en dan is er maar 1 gedachte: schoenen uit en schade checken!
De blarenschade had ik ook wel verwacht, maar de pijn in mijn knie was ook toegenomen, dus dat was echt vervelend. Maarja, dag 2 uitgelopen betekent dat ik er nog maar 2 hoef! Hoe bedoel je pijn?

Helaas was het met Jordi een stuk erger. Die lag lijkbleek op een stoel, waardoor meerdere mensen van het Rode Kruis langs kwamen om te vragen of het wel ging. Ik ben om half 6 met Jordi naar het Rode Kruis gegaan. Hij werd meteen meegenomen naar de arts. Ik mocht op een wankel, houten bankje wachten...
Om 19.45, ruim 2 uur later, nog steeds geen Jordi. Tijd om te gaan checken waar hij blijft. Ik werd door een medewerker meegenomen en toen kwam hij net aanlopen. De conclusie: een ontstoken knie, 7 blaren en enorme hitte uitslag (je zag niet eens meer dat hij enkels had, zo dik waren ze). Met een ontstoken knie mag je wel lopen, je kunt niets kapot lopen, het enige is dat de pijn veel erger nog kan lopen, waardoor je op een gegeven moment waarschijnlijk op moet geven (ook omdat je tempo niet hoog genoeg is om op tijd de finish te kunnen halen).

Jordi zou met ons meegaan naar het huis waar wij sliepen. Hij kon niet meer fietsen, dus terug naar de camping zagen wij voor deze nacht niet meer zitten. Dus wij met Jordi en zijn fiets naar het huis... als we die fiets nou eens konden vinden. " Ja, ik heb hem aan zo'n hek gezet, met zo'n bordje ernaast dat er geen fietsen mogen staan". Na 20 minuten hekken te hebben bekeken, eindelijk de fiets gevonden. Jordi nog langs de AH om ijs te halen om te kunnen koelen en snel naar huis. We hebben in een record tijd de maaltijd naar binnen gewerkt en toen zijn Jordi en ik met de auto naar de camping gegaan om zijn matras op te halen. Toen we uiteindelijk weer thuis waren, waren we echt kapot. Het idee dat Jordi morgen misschien niet meer kan starten + de heftige dag en de tijd bij het Rode Kruis, zorgen voor een emotioneel einde van de avond. Ik ben snel gaan douchen, heb mijn blaren doorgeprikt en ging uiteindelijk om 12 uur slapen. Na 4 uur moet je dan weer opstaan, wat zorgt voor nog een kortere tijd om een beetje te kunnen herstellen. Mijn intentie was in ieder geval om de volgende dag te starten. Met tintelende benen kroop ik mijn bed in en viel als een blok in slaap.